Eerste T.rex in Europa staat in Berlijn

Deze beauty kun je nú al in Berlijn bewonderen!

In het prachtige Museum für Naturkunde in Berlijn staat sinds vorig jaar het imposante skelet van Tristan Otto opgesteld, de op twee na meest complete T.rex ter wereld. Je kunt hier nog genieten van de sfeer van een écht natuurhistorisch museum in een mooi 19e eeuws gebouw.

Tristan Otto is door de Deense eigenaar gratis beschikbaar gesteld aan het Museum für Naturkunde omdat dit museum toonaangevend is op het gebied van dinosaurussen (volgens CNN zelfs het beste ter wereld).

Informatie over het Museum für Naturkunde vind je hier.

En een gerelateerde blogpost  hier.

Boekenvoucher

De papieren boekenbon van weleer is inmiddels vervangen door een plastic cadeaukaartje.

Gelukkig worden daar nog steeds grote Nederlandse schrijvers op afgebeeld. Een oude gewoonte, zoals je kunt zien op onderstaande antieke boekenvoucher met een portret van de dichter Ilja Leonard Pfeijffer (die inderdaad nogal groot is).

Tegen inlevering van een dergelijk waardepapier kon men destijds voor maar liefst honderd gulden boeken aanschaffen bij een daarin gespecialiseerde nering.

Vos in de schemering

Na de warmte overdag was het gisteravond heerlijk om nog even door de duinen te fietsen.

Het was erg leuk om mijn oude vriend de vos weer tegen te komen, schooiend door de struiken vlak langs het fietspad. Ik had hem dit jaar nog niet eerder gespot.

Vossen zouden erg schuw zijn, maar daar heb ik bij dit dier nog nooit iets van gemerkt. Ik sta hier op slechts 1 á 2 meter afstand met mijn mobieltje te zwaaien. Prachtig om van zo dichtbij te kunnen zien hoe katachtig een vos zich eigenlijk beweegt.

Hier eet hij ook nog wat bessen van een duindoorn, dat zal wel flink prikken.

Niet zielig

Op de bovenste foto zie je het niet onmiddellijk, maar deze mooie trotse brandgans heeft een gebroken vleugel.

Vorig jaar hield hij/zij zich nog uitsluitend op aan de achterzijde van het Pesthuis, langs de Plesmanlaan. Er kwamen toen regelmatig ongeruste dierenliefhebbers binnen om te melden dat er een gewonde vogel rondliep en of we die maar even wilden vangen en afleveren bij de vogelbescherming of dierenambulance. Dat is inderdaad een paar keer geprobeerd, maar de gans was de goedbedoelende belagers telkens te snel af.

Later bleek dat het dier zich met één vleugel uitstekend wist te redden en je kon hem vaak plukkend in het gras aan de overkant van het fietspad aantreffen. Hij werd toen verder met rust gelaten en maakt sindsdien deel uit van de prettige omgeving van de wateren rond Naturalis. Sinds dit voorjaar heeft hij zich verkast naar de voorkant van het Pesthuis en heeft daar een bruin leven.

Ik vind het een aandoenlijk gezicht als hij zich uitgebreid poetst en de gewonde vleugel (nu een rare spriet) daarbij net zo veel aandacht krijgt als de gezonde helft. Ik heb overigens lang gedacht dat het een Canadese gans was, die lijken dan ook erg op de brandgans.

Paul Theroux: Deep South

Op dit moment lees ik Deep South, door  Paul Theroux (1941). Het was al weer jaren geleden dat ik een reisboek van deze Amerikaanse schrijver gelezen heb. Tegenwoordig kijk ik graag naar de documentaires van zijn zoon Louis. Dit nieuwe boek had ik al een tijdje in de peiling, maar de enthousiaste bespreking door Bettina trok mij over de streep. Voor Deep South reisde Paul Theroux door het zuiden van de Verenigde Staten. Hij sprak er bewoners en doet verslag van zijn indrukken. Ik ben pas halverwege, dus ik kan nog geen eindoordeel geven, maar tot nu toe vind ik het boek erg goed. Ik lees elke dag een klein stukje en laat dat dan even bezinken. Zo lees ik Theroux het liefst.

Twee dingen vallen onmiddellijk op: de kloof tussen het noorden en het zuiden van de USA en daarnaast de kloof tussen blank en zwart in de zuidelijke staten die Theroux bezoekt. Allerlei gevoeligheden en oud zeer worden door hem gesignaleerd en uitgelegd, bijvoorbeeld het latente, alledaagse racisme. Daarnaast bezoekt de schrijver zogenaamde gun shows, waar ook wapens worden verkocht. De gesprekken die hij hier noteert zijn veelzeggend. En zo sluit het boek goed aan bij de actualiteit zoals die laatst uit Amerika tot ons kwam, een zoveelste eruptie van geweld.

En eigenlijk moest ik ook denken aan de afkeurende berichten in Amerikaanse media de laatste jaren over "onze" (inderdaad discutabele) Zwarte Piet, dat ging soms wel ver. Overreactie, waarschijnlijk ingegeven door de recente geschiedenis van hun eigen land, de Klan, lynchpartijen, zwarten die niet op een trottoir mochten lopen of die moesten opstaan voor een blanke in de bus. En dat tot ver in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw.

Een boek met stof tot nadenken dus. Ik ben erg benieuwd naar de tweede helft.

De foto's in het middenkatern, gemaakt door Steve McCurry, zijn prachtig.


Deep South, Paul Theroux
Penguin Books 2015
464 blz.

Fata Morgana

Nurkse man met kameel. Kom ik niet elke dag tegen. Niet in Katwijk aan Zee. Ik dacht eerst dat er een paard op de stoep liep, maar hoe dichterbij ik kwam hoe exotischer het werd. Of ik een foto mocht maken?  Dat was okay, maar ik stop niet, zei de man, ik heb haast. Hij klonk niet exotisch, eerder noordelijk.

Pokémon GO?

#50 books vraag 27: Welk boek heeft jou geïnspireerd een bepaalde stad, streek of land te bezoeken?

Praag, klok in getto.

Een boek dat verlangen oproept om een bepaalde stad of land bezoeken. Ja, dat maak ik vaak genoeg mee, maar meestal is de omgekeerde volgorde het geval. Als ik ergens geweest ben, op vakantie, op doorreis of gewoon uit nieuwsgierigheid vind ik dat meestal inspirerend genoeg om mij in die locatie te verdiepen, liefst door middel van boeken. Veelal non fiction, maar soms via een mooie roman. Een verhaal dat zich afspeelt op een plek die je  "kent", heerlijk is dat. Leningrad, verhalen van een stad bijvoorbeeld vond ik erg goed.

Toch heb ik ook plaatsen bezocht naar aanleiding van een gelezen boek of verhaal, jazeker. In de jaren 80 dweepte ik met de boeken van Hubert Lampo (1920-2006), een Vlaamse schrijver die nu helaas en onterecht vergeten lijkt te zijn. Ik had toen dolgraag Stonehenge eens bezocht, maar dat is er eigenlijk nooit van gekomen. Terugblikkend kan ik wel constateren dat Lampo aan het begin stond van mijn literaire reis. Hij heeft mij op het spoor gezet van veel prachtige boeken en twee van mijn meest favoriete schrijvers: Herman Hesse en Gustav Meyrink.

Hubert Lampo

Gustav Meyrink (1868-1932) werd geboren in Wenen, maar heeft jaren in Praag gewoond. Hij werd zijn hele leven lang geboeid door occultisme en het buitenzinnelijke. Meyrink was een kenner van alchemie, kabbala en taoïsme. Hubert Lampo omschrijft zijn werk als esoterisch magisch realisme.

Meyrinks eerste roman De Golem uit 1914 maakte grote indruk op mij. Het is mysterieus, spannend en staat bol van symbolisme. De geraffineerde compositie maakt dat het leest als een droom. Het is geen gemakkelijk boek, je moet goed bij de les blijven. Er zijn veel raadsels en zijlijntjes. De oude Joodse legende van de Golem, een kleifiguur tot leven gewekt door de Praagse opperrabbijn en alchemist Löw om de Joden in zijn stad te beschermen, wordt hier vermengd met de lotgevallen van de cameeënsnijder Athanasius Pernath. Decor van dit hallucinerende verhaal is het labyrintische oude getto van Praag.

Gustav Meyrink

Ik kan wel stellen dat Praag, de stad die ik al had leren kennen via de werken van Franz Kafka en de avonturen van soldaat Svejk, na het lezen van dit boek een enorme aantrekkingskracht op mij uitoefende. Ik moest en zou daar eens naar toe, de sfeer proeven, het getto bezoeken en uiteindelijk heb ik dat ook gedaan, eind jaren 80 voor de eerste keer.

Ik had er de beste gids die je je kunt wensen. Jarmilla, een dame op leeftijd die er nog trots op was dat ze ook eens de gids was geweest van Richard Nixon, toen hij nog niet de president van de Verenigde Staten was. Als historica wist zij in de stad veel speciale plaatsen met een geschiedenis aan te wijzen. Ik vertelde haar over het graf van Comenius in Naarden. Zij zat vol verhalen over Praag tijdens de tweede wereldoorlog, een periode die zij als jonge vrouw had meegemaakt. Zo maakte ik op een speciale manier kennis met het verhaal rond de aanslag op Heydrich, lang voordat het door Laurent Binet in HhhH beschreven werd. Ook bezochten wij Lidice.

En natuurlijk heb ik ook veel plaatsen die in De Golem een rol spelen bezocht. De oeroude synagoge, wat er nog over was van het oude getto en natuurlijk de Joodse begraafplaats met het graf van rabbi Löw (overleden in 1609). Een magische plek, maar dat geldt wat mij betreft  voor heel Praag. Jarmilla vertelde dat ze lang geleden een adellijk Engels esoterisch gezelschap had rondgeleid dat zeer speciale aandacht had voor rabbi Löw. Ze deed er nog wat lacherig over: "Haha, you know... Frankenstein...".

Na deze indrukwekkende reis las ik alles wat los en vast zat over Praag, zoals bijvoorbeeld het hele oeuvre van Milan Kundera. Overigens heb ik ook eens een stad bezocht naar aanleiding van een film. Ik kan 1001 redenen bedenken om Venetië te bezoeken, maar een keer heb ik dat gedaan om alle filmlocaties op te sporen van Don't look now (zie hier).


In de serie #50 books stelt Hendrik-Jan de Wit elke week een vraag over boeken en leesgedrag. Je kunt daarover meebloggen. Zie hier.

Boalsert

Woensdag in Bolsward. Stadhuis.