Dolce Vita

Een mooie zondagmiddag in de vroege herfst. De zon schijnt uitbundig. Een uitgelezen moment voor een prachtige rit met Hans in zijn glanzendblauwe Topolino.

Het dak gaat open en met z'n drietjes rijden we kriskras door het Groene Hart. Dorpjes en gehuchten, smalle weggetjes, monumentale boerderijen, koeien in de wei, de geur van gemaaid gras. En elk moment verwacht ik Swiebertje tegen te komen op zo'n dijkje of op een van die lange lanen met hoge bomen.

Na de schittering van het water van de Reeuwijkse Plassen passeren we nog Goejanverwellesluis, overbekende locatie uit de schoolboekjes van weleer, om tenslotte halt te houden bij een terras in het antieke stadje Oudewater.

Hollandser konden we het deze dag niet maken. Alleen het biertje is Belgisch.

Wiedes

Bij Naturalis doen ze niet moeilijk met botten en fossielen. Wiedes, de hond van de Glasstraat, heeft hier ook al een fijne mammoetkluif te pakken.

En in de zogenaamde Doe en Ontdekzalen worden bezoekers aangemoedigd om de daar aanwezige fossielen, botten van ijstijddieren enzovoort toch vooral beet te pakken, te wegen, te voelen en er zelfs het museum mee in te lopen om het te vergelijken met de tentoongestelde materialen.

Maar zo bont als bij het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam wordt het toch niet gemaakt. Daar werden laatst fossiele botten van tussen de tienduizend en vijf miljoen jaar oud verkocht voor één euro (!) per stuk. Het werd onder andere bekend gemaakt in het jeugdjournaal en dat hebben ze er geweten, het liep gelijk storm met kooplustigen.

Polderzebra

Foto: C.L. de Vink

Ook gezien? Deze zomer opvallend veel paardjes in de wei met zo'n gestreepte deken. Weer zo'n hippische modegril, of was hier wellicht meer aan de hand?

Naar verluid zouden deze zebradekens verwarring zaaien onder de dazen, bruine platte insecten die graag bloed zuigen bij paarden en koeien. Zij kunnen soms ook besmettelijke ziekten overbrengen. Uit een Hongaars/Zweeds onderzoek is gebleken dat dazen onder andere worden aangetrokken door een bepaald spectrum weerkaatst licht en dat zij vooral op zwart landen. Zonlicht dat op een zebrastreping valt zou een tegenovergesteld effect hebben, omdat dit vooral weerkaatst wordt als ongepolariseerd licht.

Ziedaar de plotselinge populariteit van de insectendekens met zebramotiefje. Sommige paardenbezitters schoten hierin weer helemaal door en beschilderden hun dier met strepen in allerlei bonte kleuren.

Ruggengraat

Onder het motto Rennen voor je leven hielden de evolutie- en ontwikkelingsbiologen Frietson Galis en Claartje ten Broek gistermiddag een interessante lezing in de Live Science zaal van Naturalis. Het onderwerp was de evolutie van de wervelkolom bij snelle en langzame zoogdieren.

Snelle zoogdieren hebben een flexibele wervelkolom. Tijdens het galopperen wordt de wervelkolom tot het uiterste gebogen en gestrekt in lengterichting, om een zo groot mogelijke afstand te overbruggen bij elke sprong. Bij katachtigen en hazen is dit zelfs extreem, bij het buigen komen de achterpoten voor de voorpoten uit. Dit kost veel spierkracht. Langzame soorten hebben een veel stijvere wervelkolom waardoor er minder spierkracht nodig is voor de voortbeweging. Galis en Ten Broek hebben onderzocht waarom er veel evolutionaire veranderingen mogelijk zijn aan de wervelkolom van langzame zoogdieren, maar niet aan die van snelle zoogdieren.

Hun onderzoek is ook van medisch belang. De evolutie sleutelt aan onze ruggengraat en probeert deze te verbouwen. Er worden dingen uitgeprobeerd, bij sommige foetussen een werveltje meer of een ribje extra. Helaas loopt dit altijd verkeerd af. Veel miskramen, geboorteafwijkingen en dergelijke zijn hiervan het gevolg.

Ik bewonder de wijze waarop beide dames deze toch ingewikkelde materie duidelijk wisten te maken voor een breed publiek. Er zaten ook veel kinderen in de zaal. Van de gelegenheid tot vragen stellen werd druk gebruik gemaakt. Het viel mij op dat er veel vragen over paarden werden gesteld.

Ter illustratie was er ook een aantal skeletten uit de toren van Naturalis gehaald. Onder anderen dat van een jonge neushoorn, een aardvarken en een (echt) menselijk skelet.

Leonard 79

Vandaag wordt Leonard Cohen 79 jaar. Een respectabele leeftijd, zeker voor een popmuzikant. En in plaats van met een glaasje advocaat achter de geraniums te zitten maakt de goede man  nog steeds lange wereldtournees, en geeft concerten die makkelijk drie uur duren. Deze week was hij in Nederland.

bron videoclip: https://www.youtube.com/watch?v=ye6JssTdnvw

Rood

bron: https://www.youtube.com/watch?v=40df2Gp8Pe0

Driehonderd fans van Kate Bush, rondhuppend op de tonen van Wuthering Heights op een grasveld in Brighton, daar word ik wel vrolijk van. Het betrof een poging om een nieuw record neer te zetten: het grootste aantal Kate Bush lookalikes (van beiderlei kunne) dat tegelijkertijd de beroemde clip uit 1978 naspeelt.

Dit filmpje uit mei jl. raakte bij mij een nostalgische snaar, de oorspronkelijke clip was namelijk het eerste wat ik ooit van Kate Bush zag en hoorde en maakte destijds een verpletterende indruk op mij. Het was origineel en vooral raar, die stem, de muziek, dat dansje, die tekst - en wat een mooie meid! Ik kocht de LP, draaide deze grijs en las zelfs het boek van Emily Brontë, kortom: ik was fan.

En eigenlijk ben ik dat nog steeds, hoewel ik toch ook weer niet direct bereid ben om mee te huppen mocht een dergelijk evenement zich in mijn directe omgeving aandienen. Daar trek ik dan de streep. De clip uit 1978 kan ik ook niet meer zonder smile bekijken, die is toch behoorlijk over the top, dat moet ik toegeven. Maar de song staat nog steeds als een huis.

Kate Bush maakt nog altijd prachtige muziek, al is het hysterische en springerige er inmiddels wel vanaf.

De originele clip uit 1978.

bron: https://www.youtube.com/watch?v=BW3gKKiTvjs

Kate krijgt een onderscheiding van de Queen (april 2013). 

All You Can Eat

Zelf eet ik vegetarisch, maar Kaa doet dat zeer zeker niet. Ik moet haar dan ook regelmatig een (reeds overleden) muis of kuiken serveren. Het leek me geweldig interessant om eens te zien hoe zo'n slang dat dan naar binnen werkt, maar Kaa wachtte altijd met toetasten tot iedereen was opgehoepeld. Geen getuigen.

Tot nu dus. Onder onze leergierige ogen schoof zij een enorme witte rat in haar, tot voor kort, kleine bekje. All you can eat.
In eerste instantie vertoonde ze weinig interesse, maar toen de (dode) rat een beetje voor haar neus werd bewogen hapte ze ineens razendsnel en behoorlijk krachtig toe. Het is altijd fijn als ze zich in haar enthousiasme niet vergist in de gulle hand.

Na haar maaltijd een tijdje omklemd te hebben begon ze te "gapen" en haar bek aanzienlijk te vergroten, waarna ze hem over de rat klemde om aan te vangen met haar omgekeerde bevalling, het hoofdje eerst, en het dier vervolgens langzaam, stukje voor stukje, naar binnen te schuiven. Een ongelooflijk gezicht.

Het hele proces duurde zo'n drie kwartier, en tenslotte hing alleen de staart van de rat nog als een dikke spaghettisliert uit haar bek, terwijl de rest van het dier langzaam opschoof in het lichaam van Kaa. Met enige fantasie waren de contouren nog te onderscheiden. Bijkomend voordeel van deze bolling was dat de laatste restjes oud vel van de laatste vervelling er spontaan vanaf schoten, zodat ze en passant ook nog verlost werd van deze jeukende elementen.

Tenslotte maakte Kaa nog wat lome geeuwbewegingen en kwam haar hoofd en bekje weer tot normale, zij het nog wat brede proporties terug, waarna ze (waarschijnlijk) voldaan onder haar stuk boomschors teruggleed om eens goed uit te buiken.

Met dank aan Sander Busser voor de foto's.

Regata Storica

Het is altijd al een feestje om in Venetië te zijn, maar op de eerste zondag van september is het extra speciaal, dan vindt namelijk de jaarlijkse Regata Storica plaats. Erg leuk voor de toeristen, maar vooral ook voor de Venetianen zelf.

Er zijn dan roeiwedstijden voor verenigingen en een wedstrijd tussen gondeliers. Dit alles wordt voorafgegaan door een schitterende en kleurrijke historische optocht in prachtige versierde boten met figuranten in renaissancekleding.

Het is natuurlijk ontzettend druk in de stad, maar met een beetje geluk kun je nog wel een plekje vinden waar je het spektakel goed kunt zien. Wij waren terechtgekomen bij de basiliek op de Fondamenta Salute, aan de monding van de Canal Grande. Er zaten hier ook veel Venetianen, wat wij als een gunstige aanwijzing beschouwden. We werden niet teleurgesteld.