Zomerfolk en Wintertrees

Twee leuke cd's die ik tip voor deze zomer:

*Cave Rave van Crystal Fighters en
*Dead & Born & Grown van The Staves

Hoewel deze twee bands zo op het eerste gezicht/gehoor niets met elkaar gemeen hebben, worden ze in het algemeen beiden ingedeeld in de categorie folkrock.

The Staves zijn drie Engelse zussen met engelachtige stemmen die akoestische folk maken. Dead & Born & Grown is hun debuutalbum dat vorig jaar uitkwam. De Spaans/Engelse Crystal Fighters maken een rare mix van vrolijke, opzwepende indie-dance en Baskische folk. Snel, hip en op een bepaalde manier toch ook weer traditioneel. Cave Rave kwam dit jaar uit en is hun tweede album.

Er zijn nog andere overeenkomsten. Beide bands zijn dit jaar afzonderlijk van elkaar te zien in Utrecht, The Staves in augustus en Crystal Fighters in oktober. En ze besteden veel aandacht aan hun videoclips. Zie bijvoorbeeld de juweeltjes hieronder.

Leonard Cohen - biografie

Afgelopen week las ik I'm Your Man van de Britse popjournaliste Sylvie Simmons. Deze vuistdikke biografie van Leonard Cohen kwam eind vorig jaar uit.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik vond het niet echt geweldig. Het leest als een vet aangezet artikel in een roddelblad, als een eindeloze reportage met een te vlot toontje. In feite is het een chronologische opsomming van anekdotes uit het rommelige leven van Leonard Cohen, gelardeerd met veel interviewfragmenten en waarin allerlei andere beroemdheden worden opgevoerd. Maar dat is voor mij nog geen biografie, daarin wil ik graag uitgelegd krijgen waarom. Waarom toch die enorme rusteloosheid, de eindeloze stoet vrouwen, de drank, drugs, de religieuze zoektochten, de vele adreswisselingen? Het boek gaat nergens de diepte in, het blijft oppervlakkig. De gebrekkige vertaling doet het verhaal ook al geen goed. Deze is vooral bij de song- en poëziefragmenten tenenkrommend slecht. Ik heb spijt dat ik het boek niet in de originele taal heb gelezen.

Toch zijn er ook nog positieve dingen te melden. Hoewel het natuurlijk niet de 'definitieve biografie' uit de advertentietekst kan zijn (Leonard is gelukkig nog onder ons), lijkt het boek op een bepaalde manier wel 'volledig' in zijn opsomming van feitjes en gebeurtenissen. Dat is leuk voor de oprechte fan. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat Leonard niet eens zo populair was in de USA, in tegenstelling tot Canada en Europa, dat hij ook een tijd in India heeft doorgebracht en dat hij eigenlijk graag countrymuziek had willen spelen, zoals in zijn allereerste bandje. Bizar is het verhaal van de onverkwikkelijkheden met zijn ex-manager die hem compleet geplukt heeft en de beschrijving van de opnamesessies van Death of a Ladies' Man onder leiding van producer Phil Spector, die op dit moment een straf uitzit van 19 jaar vanwege doodslag.

Ook leuk is het kleine katern met de zwart/wit foto's. Veel dames natuurlijk. Leonard komt ook uit dit boek weer naar voren als een enorme vrouwenjager en charmeur, niet altijd even aangenaam of sympathiek. Vaak zelfs gênant eigenlijk. Zijn hedonistische trekjes worden breed uitgemeten en ik moest dan ook vaak denken aan de songtekst die Jonathan Richman lang geleden over Picasso schreef:

Well some people try to pick up girls
And get called assholes
This never happened to Pablo Picasso
He could walk down your street
And girls could not resist his stare and
Pablo Picasso was never called an asshole
Not like you
Alright

Dit gaat ook op voor Leonard Cohen, alleen Nico, de Duitse zangeres van Velvet Underground, kon hij maar niet krijgen. En hoewel Leonard vaak als zijn grootste inspiratiebron voor het schrijven van gedichten de Selected Poems van Federico Garcia Lorca noemt, die hij op 15-jarige leeftijd ontdekte, vertelt hij desgevraagd ook de werkelijke reden wat hem tot de poëzie heeft gebracht: de wens om vrouwen te behagen. Hoe dan ook, geen enkele relatie houdt stand, al helemaal niet als het woord 'huwelijk' valt. De verklaring van Leonard is dat hij nu eenmaal een dichter is, die het verlangen naar een vrouw belangrijker vindt dan het samenzijn met haar. Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak.

Baa Ram Ewe

Gisteren waande ik mij even in zo'n idyllisch schilderij van Anton Mauve: schaapskudde, groen, herder met hond. Dat zie je toch niet vaak in mijn omgeving.

De herder vertelde me enthousiast over deze natuurvriendelijke manier van grasmaaien, ecologisch groenbeheer genaamd. Het Hoogheemraadschap heeft zijn schapen ingehuurd om het terrein nabij de Katwijkse duinen eens goed te snoeien. Dat doen ze keurig want bepaalde bloemen en planten laten ze staan en dat komt goed uit omdat dit terrein een staatsnatuurmonument is.

De kudde komt een paar keer per jaar langs. Nog niet zo lang geleden liepen hier permanent schapen en paarden, maar dat werd onmogelijk gemaakt door onopgevoede honden (en mensen). Ik herinner me een schaap dat door een hond het water in gejaagd was, daar is toen nog iemand achteraan gesprongen. Gelukkig liep het goed af.

De kudde van herder Elzo Hoexem bestaat uit 250 schapen en je kunt ze overal in de regio tegenkomen. Ze trekken van plek naar plek, vaak dwars door de bebouwde kom. Een mooi plaatje.

Dit schaap is onder behandeling in verband met hondenbeten.

Editors

Nu het ook al komkommertijd in cd-land is, met weinig nieuw materiaal, heb ik mooi de gelegenheid om eens wat achterstallige bijna-nieuwe cd's te beluisteren. Bijvoorbeeld die van Editors. The Weight of Your Love kwam eind juni uit, vier jaar na hun vorige album en na een ingrijpende wisseling in de band. Omdat ik de voorgaande drie albums erg goed vond was ik zeer benieuwd.

In mijn nostalgische buien kan ik een flinke hang hebben naar jaren-80 (achtige) muziek, en dan wordt je door Editors ruim en op je wenken bediend: prettige bombast, een over-the-top sound, het lage en sombere stemgeluid van Tom Smith, dreigende galm, verontrustende teksten. Lekker hoor.

Ook dit vierde album is weer erg de moeite waard. Eigenlijk vind ik het hun beste en meest toegankelijke tot nu toe. Maar daar schijnen de meningen nogal over verdeeld te zijn, het album werd hier & daar flink neergesabeld door de critici. Grootste punt van kritiek was dat Editors per album langs verschillende (jaren-80)stijlen zwalken en nu nog steeds geen "eigen geluid" hebben gevonden. Nou en? Moet dan alles weer persé in een hokje passen? Doe niet zo moeilijk, neem eens de tijd en luister zonder vooroordeel naar dit prachtalbum.

Gezwam

Tot m'n (toch wel) aangename verrassing trof ik deze week drie knalgele paddenstoeltjes aan in de pot bij een kamerplant. Heel charmant.

De volgende dag waren ze al in lengte verdubbeld, lange gele steeltjes met een kopje. En weer een dag later waren ze flink in de breedte gegroeid met een stevige kap er bovenop.
Waar moest dit heen? Ik voelde me een beetje in zo'n Bommelverhaal verzeild geraakt. Wat waren dit voor paddenstoelen? En zouden ze riskant zijn voor hun potgenoot, de jadeplant waar ik juist zo bijzonder op gesteld ben? Deze plant heb ik jaren geleden in de vorm van één enkel blaadje meegenomen uit een hotel in Engeland en inmiddels is mijn 'moneytree' uitgegroeid tot een kleine boom. Wat te doen?

Ik besloot eens te informeren bij dè paddenstoelspecialist van Naturalis, Hans Adema. Die kwam onmiddellijk met de naam Leucocoprinus birnbaumii op de proppen, in Nederland goudgele plooiparasol genaamd. Deze van oorsprong tropische paddenstoel komt tegenwoordig over de hele wereld voor en heeft inderdaad de gewoonte ineens op te duiken in bloempotten van kamerplanten. Daar komt ze dan meestal ook nog mee weg omdat ze er zo aantrekkelijk en verrassend uitziet en niet schadelijk is voor de plant bij wie ze te gast is. Ze leeft namelijk van de potgrond waarin ze staat.

Dat was een hele geruststelling. Er werd nog afgeraden om haar op te eten, maar ik had toch al geen plannen in die richting.

Dillenburg

Omdat ik er toch in de buurt was, leek het me leuk om het stadje Dillenburg in Hessen (Duitsland) te bezoeken. Bij de lessen Vaderlandsche Geschiedenis op school was mij nog geleerd dat dit de geboorteplaats is van de founding father van onze natie: Willem van Oranje.

En inderdaad wordt dit feit je wel ingepeperd als je eenmaal door het stadje loopt, dat zich sterk profileert als de bakermat van het Nederlandse koningshuis. Soms krijg je bijna de indruk dat Nederland eigenlijk vanuit Dillenburg geregeerd wordt. Oranjegezinde landgenoten kunnen hier hun hart ophalen en het zal ongetwijfeld de bestemming zijn van menig uitstapje van Oranjeverenigingen her en der in het land. Veel zaken worden hier zelfs in het Nederlands aangegeven! Tamelijk uniek voor Duitsers, die er toch om bekend staan waar ook ter wereld gewoon ijzerenheinig en stug Duits te blijven spreken tegen wie dan ook.

Het eerste wat je opvalt in dit kleine stadje is de gemütlichkeit, er heerst een typische niets-aan-de-hand sfeer. Veel fraai gerestaureerde vakwerkhuizen en grijze leistenen daken. Het panorama wordt gedomineerd door de toren van het voorvaderlijk kasteel van de familie Nassau, slot Dillenburg.  Hier werd in 1533 Willem geboren, maar helaas is er nagenoeg niets meer van over nadat het in 1760 grondig en doeltreffend door de Fransen verwoest werd. Zelfs de toren is een soort van nep, die is er in 1872 aan toegevoegd.

In de tuin staat een nogal lelijk standbeeld van Willem, dat in 2000 onthuld werd door koningin Beatrix. In de toren is nu een Oranje-Nassaumuseum gevestigd, met daarin o.a. een maquette hoe het slot er in beter tijden uitgezien heeft en verder veel afbeeldingen van Nederlandse royalty. Via een grote en uitgebreide stamboom probeert men ons er van te overtuigen dat de huidige Nederlandse koninklijke familie rechtstreeks van Willem van Oranje afstamt, terwijl iedereen toch met het blote oog kan zien dat dat beslist niet het geval is.

Hoe dan ook, dit museum is toch meer iets voor de echte Oranjefans. Ikzelf vond bijvoorbeeld het vlakbij gelegen museum Villa Grün veel leuker. Dit streekmuseum biedt van alles wat. Er was een tijdelijke expositie met moderne kunst en verder veel aandacht voor de economische geschiedenis van de streek, de industrie en de mijnbouw. Zo is er bijvoorbeeld de eerste inbouwkeuken (1945!) te zien, althans de eerste in 'massaproductie'. Tot 1948 zijn er zo'n 5000 verkocht, allemaal aan de Amerikaanse bezettingstroepen. Alle snufjes en handigheidjes voor de moderne huisvrouw (en man) zitten er al in verwerkt. Het moet in die tijd wel heel bijzonder en futuristisch geoogd hebben. De uitvinder en zakenman Werner Sell was ook verantwoordelijk voor de moderne vliegtuigkeukens en prefabhuizen. Het bedrijf bestaat nog steeds.

En in Dillenburg is ook de bekende Staatsstoeterij met Hessische warmbloeden gevestigd. Het complex dat al sinds 1769 bestaat wordt tegenwoordig als een zelfstandig staatsbedrijf geleid. Men zet hier de traditionele hengstenhouderij voort en verzorgt de opleiding en bijscholing van ruiters. Er worden regelmatig paardensportmanifestaties gehouden.

Komkommerwolf

Vanmiddag werd bij Naturalis de doodgereden wolf onderzocht die vorige week bij Luttelgeest gevonden werd. De grote vraag was of het hier werkelijk om een wolf ging. Volgens de onderzoekers van Naturalis is dit nu voor 98% zeker. Er volgt nog een DNA test en eind van deze week moet het helemaal duidelijk zijn.

De belangstelling van de media was enorm. Daar zal de komkommertijd ook wel mee te maken hebben. Aan de andere kant is het natuurlijk ook wel weer bijzonder dat dit dier na 150 jaar weer opduikt in Nederland.

Vrijdag werd er bij Naturalis al sectie verricht en o.a. de maaginhoud bekeken. Daarin werd geen meisje met een rood mutsje, een oma of een boswachter aangetroffen, maar wel de resten van een bever.

De bedoeling is dat het dier uiteindelijk wordt opgezet voor het museum.

Yoga Nidra

Laatst was ik in de gelegenheid om een Yoga Nidra te ervaren, een geweldige methode om ultiem te ontspannen. Men beweert dat een uur Yoga Nidra te vergelijken is met vier uur slaap. De sessie, die een klein uur zou duren, werd gestart met de savasana (lijkhouding), waar een gemiddelde yogales juist altijd mee afgesloten wordt. Een volledige en bewuste ont-spanning. En hoewel de naam mij enigszins tegenstaat, vind ik dit altijd weer een bijzonder prettige ervaring, een beloning bijna, na de voorgaande reeks pittige yogahoudingen.

Maar zoals gezegd, aan deze savasana ging niets vooraf. Andere verschillen waren nog dat er geen muziek was, maar wel een lekker wierookje. En verder ging de deur op slot, zodat we niet gestoord zouden worden. Ook was ik redelijk warm gekleed, omdat een uur liggen het lichaam kan doen afkoelen. Na de savasana en andere ontspanningsoefeningen was er nog sprake van een affirmatie (een positief voornemen), korte visualisaties en het ervaren van de stilte. Het was de bedoeling om niet in slaap te vallen, integendeel zelfs. Yoga Nidra is namelijk een soort meditatieve techniek die naast de diepe ontspanning tot doel heeft het bewust beleven van de droomloze slaap.

Yoga Nidra betekent letterlijk 'yoga slaap'. Je bewustzijn zit tussen waken en slapen in. Je bent wakker, maar je hersenen hebben een overeenkomstige staat als in een diepe slaap. De hersengolven zijn dan heel langzaam en regelmatig. Er is dan geen sprake meer van beelden en emoties, alle zintuigen (behalve voelen en luisteren) worden uitgeschakeld. In de Yoga Sutras heet dit Pratyahara. De fragmenten van het denken en de herinneringen die zich dan nog voordoen worden samskara's genoemd, het zijn de diepe onbewuste patronen die de drijvende kracht zijn achter ons handelen (karma). Met Yoga Nidra worden deze samskara's bewust gemaakt en gezuiverd.

Het vereist jarenlange beoefening om de diepe meditatieve bewustzijnstoestand te bereiken, maar gelukkig is het al wel vrij snel mogelijk om een ongekende ontspanning te ervaren. Voor wie niet gelijk 'de diepte' in wil is Yoga Nidra ook een prima ontspanningstechniek die eventueel dagelijks beoefend kan worden. Gedurende een Yoga Nidra neemt de lichamelijke, geestelijke en emotionele onrust af. Het belang van ontspanning en vooral eindontspanning wordt door alle grote yogaleraren erkend. Hoewel de meditatieve techniek van Yoga Nidra al in de oude teksten (de Tantra's) wordt beschreven, is het rond 1950 'opnieuw' uitgevonden door Satyananda, een leerling van Sivananda. Hij bedacht ook het protocol dat nu nog gebruikt wordt.

Ik zelf vond deze Yoga Nidra een fijne ervaring die ik graag zal herhalen. Aanrader!