Julia Bardo: Bauhaus, L’Appartamento (2021)

Als je (net als ik) de muziek, en vooral de stem van Natalie Merchant mooi vindt, dan zul je zeker ook genieten van dit album van Julia Bardo. Haar debuut klinkt vaak als de zangeres van de prille 10.000 Manics in de jaren tachtig. Zoals haar naam (eigenlijk Giulia Bonometti) al doet vermoeden komt Julia Bardo uit Italië, maar tegenwoordig woont ze in Engeland. Julia’s veelal gevoelige teksten zijn ook in het Engels en alle nummers heeft ze zelf geschreven. Naar het schijnt heeft Julia Bardo pas gitaar leren spelen toen ze 23 was, maar dat  later weer goedgemaakt met een muziekstudie in Manchester. In die tijd was ze ook nog zangeres bij de band Working Men’s Club. Prima praktijkmateriaal dus, vindt ze zelf. Op het album speelt ze behalve gitaar ook op toetsen, en verder zijn er uitstekende gastmuzikanten (vooral gitaar) ingehuurd. De stijl van haar songs zweeft hier ergens tussen indierock en folkpop in. Het hele album duurt een kleine 40 minuten, precies goed. De nummers 3 en 8, Into Your Eyes en It’s Okay (To Not Be Okay) vind ik zelf het mooist. Niet toevallig doen die me het meest aan Natalie Merchant denken.

Bal uit eigen keuken

Op de website van een zaak voor sportartikelen kwam ik deze 'Bal voor in de stal' tegen. Bij de omschrijving wordt nog vermeld: "Onze ontwerpers, die zelf ook paardrijden, hebben deze bal ontworpen om paarden wat afleiding te geven in de stal". 

Zij kozen daarvoor speciaal de kleur ROOD, want: "Door de in het oog springende kleur zal de bal je paard verstrooiing bieden, zodat je voorkomt dat het zich verveelt of tics ontwikkelt". 

Helaas zien de ontwerpers hier iets over het hoofd: een paard kan helemaal geen rood onderscheiden! Zij kijken wel in kleur, maar dan alleen in grijs-blauw-groen-geel. Een paard ziet hier dus waarschijnlijk een of ander geelgroen voorwerp.

Paradise By The Dashboard Light

I remember every little thing
As if it happened only yesterday

Singeltjes heb ik niet veel gekocht, maar deze dus wel. Dat moet dan in 1978 geweest zijn. Ik heb hem weer eens opgediept omdat zanger Meat Loaf (Marvin Lee Aday) deze week overleden is. Op het hoesje zit hij rechts en links zit Jim Steinman, de componist van al dit fraais.

Op de achterkant, in zwart/wit, reclame voor de elpee en, o ja, de musicassette. Bestaan die nog (of weer)? De elpeehoes is nogal over the top, net als de rest - de videoclip, de hit zelf en het postuur van Meat Loaf.

Het plaatje duurt 5.25 minuut, best lang voor een single, maar toch veel korter dan de versie op de elpee (8.28 minuut). Dat komt vooral omdat het baseball commentaar is weggelaten. Zangeres Ellen Foley, die toch op onnavolgbare wijze haar partij de microfoon in slingert, wordt op het label slechts in heel kleine lettertjes vermeld als “feature female vocal". In het beroemde filmpje wordt ze geplaybackt door Karla DeVito. 

 It was long ago and it was far away
And it was so much better than it is today

Khan aan Zee

Nog meer mist en duinen. Silhouet van de soefitempel. 

Een unieke plek.

Vanuit India reisde de soefi-mysticus Hazrat Inayat Khan naar Amerika en Europa, en kwam in 1922 in (of all places) Katwijk aan Zee terecht. Hij logeerde bij een rijke baron in een villa op de boulevard, en maakte er kennis met verschillende mensen. 

Inayat Khan was een grote vernieuwer van het soefisme, door hem getransformeerd tot een universele boodschap. Als een van de eersten bracht hij dit gedachtegoed naar het westen. Hij was de oprichter van de International Sufi Movement. 

In de zuidduinen, op de plek waar later de soefitempel zou verrijzen, had Khan een goddelijke openbaring. Hij zegent deze plek, die hij Murad Hassil (Wens vervuld) noemt, en iedere leerling met een open hart die hier een wens uitspreekt, zou deze zegen kunnen ervaren. 

Kortom een heilige plek voor zijn volgelingen. Er is decennialang onderhandeld om de grond en een bouwvergunning te verwerven, maar uiteindelijk was het toch zo ver: in 1970 werd de soefitempel (Universal Murad Hassil) geopend.

Inayat Khan heeft ook paardgereden op het Katwijkse strand. Dat moet een bijzonder gezicht zijn geweest.

Fietsen in de mist

Vandaag leek het wel voorjaar, maar de vorige week was er een van mist en nevel. Persoonlijk houd ik daar wel van, het kan mij niet mysterieus genoeg zijn.

Op het fietspad in de duinen kon je niet al te ver vooruitzien. Dichterbij Wassenaar was er alweer volop zonlicht. Toch wel jammer, in dit geval.

 

Maar op de terugweg fietste ik zo weer de dikke mist in. Of die speciaal voor mij was blijven hangen.

Eind van de regenboog

Dit heb ik nog niet eerder gezien, geloof ik. Het eind van een regenboog! Het kan dus wel. Alle regenbogen die ik tot nu toe heb waargenomen begonnen en eindigden ergens op een vage plek, ergens in de verte. Buiten mijn blikveld in ieder geval. 

Fietsend tussen velden in de omgeving van Noordwijk, gaan mijn gedachten naar Marten Toonder, die ook gefascineerd was door dit natuurverschijnsel. Maar hij ging nog een grote stap verder, door te beweren dat je in het uiteinde van een regenboog kan staan. Hij had daar discussies over met zijn broer Jan Gerhard, die stelde dat dit onmogelijk is, want gezichtsbedrog. Als je dichterbij komt, gaat de regenboog achteruit. 

Maar Marten hield bij hoog en laag vol dat het kon. In het slothoofdstuk van zijn autobiografie*  beschrijft hij een topervaring uit 1965. Met zijn vrouw Phiny reed hij door een verlaten gebied in Ierland. Na een chaotische periode, inclusief hun emigratie, was het echtpaar toe aan een kort reisje. De regen drukte de stemming niet, want ze hadden allebei het gevoel van een nieuw leven dat hier begon, en op deze tocht waren er meer regenbogen dan ze ooit gezien hadden. Phiny is vol ontzag en noemt het omens die geluk brengen. “En aan het einde ligt een schat”, voegt ze toe, “een gift van de Shee of van de goden”. 

Ze komen dicht bij een regenboog, die zich niet terugtrekt, maar juist sterker wordt. En na een bocht om een hoog rotsblok heen staan ze plotseling in een kleurenzee die een einde aan alle twijfels maakt. Ze springen uit de auto, die nu alle kleuren van de regenboog vertoont. Net als zij zelf. “Phiny was blauw, overgaande in groen, en ik was groen en geel en vreemd opgewonden. Dat gevoel was bij ons allebei zó sterk dat we geen woord hebben gezegd”. 

Een mooi slot van het boek (Toonder heeft dan nog veertig jaar te gaan), een spirituele ervaring, maar voor Marten “realiteit en tegelijk één van Phiny’s wonderen”. Even overweeg ik hier ook het veld over te steken voor een experimentele dip in het licht. Maar gezien het weer, het terrein en mijn schoenen, besluit ik de illusie in stand te houden. Dat is sowieso meestal leuker. 

*Marten Toonder

  Onder het kollende meer Doo

  De Bezige Bij, 1996

Cowboy Solitaire

A poor lonesome cowboy

(and a long way from home.)

Heel veel wind, hagel en regen, vandaag op het strand. En werkelijk niemand te bekennen.
 

In de verte gaat een regenbui voorbij.