Boekjaar 2018; Mijn Top Tien

2018 was een mooi leesjaar voor mij. Ik las 128 boeken, waarvan 73 fictie en 55 non-fictie. Dat is veel minder dan vorig jaar maar wel meer dan gemiddeld. 

Wat valt op? Een toenemende interesse voor biografieën en autobiografisch werk. Minder Engelstalige boeken dan gewend en gewenst. Dat was puur gemakzucht natuurlijk, daar ga ik volgend jaar iets aan doen. Van Graham Swift had ik nog niet eerder iets gelezen, en nu staan er zomaar twee van zijn boeken in mijn top tien. Dat smaakt naar meer dus. Op twee boeken na bestaat mijn hele favorietenlijstje dit jaar uit fictie.

Mijn Top Tien

Het was al erg moeilijk om slechts tien favorieten te mogen selecteren uit al die fijne boeken die ik in 2018 gelezen heb, laat staan dat ik die ook nog op volgorde zou moeten zetten. Ze staan hier dus willekeurig door elkaar.

De drie allerbeste heb ik wel apart gezet, dat zijn:

*Moeders Zondag; Een romance – Graham Swift (2016)
*Het oude land – Dörte Hansen (2015)
*Gouden bergen – Francis Spufford (2016)

De rest van mijn Top Tien:

*De geest geven - Hilary Mantel (2003)
*De liefde van een half leven – Eileen Chang (1969)
*Anna, Hanna en Johanna – Marianne Fredriksson (1994)
*De heilige Rita – Tommy Wieringa (2017)
*Dertien – David Mitchell (2006)
*Waterland – Graham Swift (1983)
*De levens van Jan Six; Een familiegeschiedenis – Geert Mak (2016)

Eigenlijk verdient Neil Gaiman met The Ocean at the End of the Lane (2013) ook een plaats op deze lijst, maar ik heb er voor gekozen alleen boeken te vermelden die ik in 2018 voor de eerste keer las. 

Rhian & Cadell

In het laatste nummer van het Amerikaanse model horse magazine Just About Horses van fabrikant Breyer staat een leuk artikel over Josine Vingerling. Aanleiding is de release in 2019 van twee prachtige Welsh Mountain paardjes (merrie met veulen), ontworpen en geboetseerd door Josine. De set verschijnt eerst in de exclusieve Premier Club en zal daarna, waarschijnlijk in 2020, in de (Amerikaanse) winkels te koop zijn.

Dit is niet het eerste modelpaardje van Josine Vingerling dat door Breyer verkocht wordt. In 2017 was er de stoere Friese hengst Django, die een groot succes is.

Slakken en schildpadden

Vijf december 2018, vergeefs wachtend op de pakjesman. En vorig jaar werden er tot diep in januari nog kerstkaarten bezorgd. Gaat PostNL het dit jaar wèl redden? 

Klagen over de post is van alle tijden. In Het Postkantoor, de geschiedenis van een begrip lees ik over kritiek in 1840: hoge tarieven en traag. Schrijver Jacob van Lennep vond dat "men tegenwoordig enkel slakken en schildpadden tot postbode benoemt". Veel briefschrijvers probeerden hun post op een andere manier te versturen, bijvoorbeeld met een diligence of trekschuit. Dat mocht niet, want de post had het monopolie voor het vervoer van brieven tot een kilo. Om dit te omzeilen maakte men zijn brief vast aan een stuk hout of een steen, dan mocht het wel.

Haringhappers

Vandaag had ik de Maatjes van Gerard Brouwer even helemaal voor mij alleen. Een prima gelegenheid om ze eens goed te bekijken. Het geheel deed mij sterk denken aan onderstaande foto uit het jubileumboek van Foto Kruyt van lang geleden.

Ik weet niet wat ik hier mooier getroffen vind, de gelukzalige gulzigheid van de haringhapper, of de verlekkerd jaloerse blikken van de toeschouwers.

Onthulling 'Maatjes' van Gerard Brouwer

Deze kaart staat al een paar jaar bij mij thuis. Het is een afbeelding van een beeldje (18x24x7 cm) van Gerard Brouwer, getiteld 'Hollandse nieuwe'.

Vrijdag werd een meer dan levensgrote versie (3 meter lang en 2,5 meter hoog) onthuld op de Boulevard van Katwijk, nu met een nieuwe naam: "Maatjes". Het beeld weegt 800 kg en is (net als het Engelandvaardersmonument) gegoten door bronsgieter Hans Steylaert in Waardenburg.

                                          (duur circa 3 minuten)

Een belangrijk beeld voor Katwijk, denk ik, dat hier waarschijnlijk nog heel lang zal staan. Leuk om dit live mee te maken. Ik had geen uitnodiging, maar fietste toevallig voorbij vanuit de Zuidduinen. Een hijskraan, een verzameling mensen, een grote houten kist, even stoppen en kijken.

Gerard (1951-2017)

Dieren Yoga

 bron: Volkskrant

    Asanas                                                                                

1.   De Uil

2.   De Koe

3.   De Zeekoe

4.   De Schildpad

5.   De Reiger

6.   De Aap

7.   De Panda

8.   De Slang

9.   De Mens

Yoga Poses

1.   Owl Exercise

2.   Cow Pose

3.   Manatee Pose

4.   Turtle Pose

5.   Heron Pose

6.   Monkey Pose

7.   Panda Pose

8.   Snake Pose

9.   Human Pose

Schaduwstelten

Strand, 30 november 2018

Nu grauw en guur, maar vorige week was het nog zonnig genoeg voor een mooie lange schaduw op het strand.

De achterkant.

Eileen Chang: De liefde van een half leven

De liefde van een half leven is een roman uit 1969 van de Chinese schrijver Eileen Chang (1920-1995) die nu voor het eerst in het Nederlands vertaald is. De prachtig verzorgde uitgave verscheen in september bij de Arbeiderspers en ik vind dat dit boek veel meer aandacht verdient dan het tot nu toe gekregen heeft. Het meeslepende, ontroerende verhaal deed mij ondanks de Aziatische setting nog het meest denken aan een Victoriaanse roman, met ingrediënten als liefde en hoop, onrecht en boze krachten.

De liefdesgeschiedenis van de jonge, wat schuchtere ingenieur Shijun en zijn meer spontane collega Manzhen in het Shanghai van de jaren dertig van de vorige eeuw is bepaald niet zoetelijk en kent geen happy end (dit is geen spoiler, de flaptekst laat hier ook al geen misverstand over bestaan), maar is een duister en tragisch verhaal vol verwarring en bedrog, onvervulde hoop en uiteindelijk berusting.

Naast lot en toeval ligt de grootste oorzaak van deze mislukte liefdesrelatie bij de diverse familieleden die elk zo hun eigen plannen en belangen hebben met de beide hoofdpersonen, en geen middel schuwen om hun doel te bereiken. Zij maken hierbij listig gebruik van tradities, hiërarchie en gewoontes binnen het traditionele Chinese familieleven. De oerbrave en hardwerkende Shijun en Manzhen zijn een makkelijke prooi, toegewijd aan hun families ondergaan zij lijdzaam alle over hen uitgestorte onrechtvaardigheid en zelfs wreedheden.

De eerste helft van het boek verloopt wat traag met uitweidingen over alledaagse dingen en gedetailleerde beschrijvingen van de innerlijke belevingswereld van de personages (vooral de vrouwen) en aandacht voor hun sociale omgeving en de verschillende milieus. Observaties die niet storend zijn, maar juist veel doen voor de stijl en sfeer van het verhaal over de langzaam ontluikende liefde. De tweede helft is behoorlijk rauw en naar. Van de verliefdheid is niets terechtgekomen, Shijun en Manzhen zijn elkaar uit het oog verloren. Als lezer kun je nu alleen nog maar hopen op een ontmoeting, hoe vluchtig ook, waarbij ze elkaar hun verhaal kunnen vertellen.

Schrijver Eileen Chang (ook wel Zhang Ailing) komt uit een welgestelde, elitaire familie en groeide op in Shanghai, destijds een metropool vergelijkbaar met Parijs en New York. In 1952 vlucht ze naar Hong Kong en in 1955 gaat ze in de Verenigde Staten wonen. Haar boeken waren jarenlang verboden in China, maar zijn er nu enorm populair. Chang schreef vooral biografisch getinte verhalen en familiedrama’s. Toen zij 17 jaar was kreeg ze ernstige problemen met haar vader wegens ongehoorzaamheid. Haar ervaringen met dwang en huiselijk geweld heeft zij waarschijnlijk verwerkt in haar roman(s). 

Dit boek komt zeker in mijn top tien van dit jaar en ik zou graag meer lezen van deze stijlvolle, fijnzinnige schrijver. Hopelijk gaat de Arbeiderspers nog ander werk van haar uitgeven. De vertaling uit het Chinees door Sylvia Marijnissen is prettig en vlot, al zet ik in dit geval wel vraagtekens bij uit de toon vallende woorden als “hip” en "stervensdruk”.

Aanrader!


De liefde van een half leven
Eileen Chang 
De Arbeiderspers, 2018
431 blz.