Wortelschroef

Het kruiden/moestuintje blijft verrassen. Tegelijk met deze interessante wortel trok ik een schroefoog uit de grond. De wortel was er gewoon doorheen gegroeid, een mooi plaatje. Het lijkt er een beetje op of de wortel het benauwd heeft en daardoor rood aangelopen is. Maar dat is toeval natuurlijk.

Prinsenhof

'Slecht stucwerk' dacht ik eerst nog, terwijl ik in al mijn kippigheid de kleine trap in museum Prinsenhof opliep. Maar mijn vrouw wist (weer) beter: dit was niet zomaar een trap, precies op deze plek is Willem van Oranje vermoord, 433 jaar geleden, en dat zijn kogelgaten daar in die muur. En inderdaad, de gedenktegel op deze historisch beladen plaats is eigenlijk niet te missen.

Wij waren in Delft voor de tentoonstelling van Ming porselein en belandden daardoor 'toevallig' op de sterfplek van Willem, net zoals we ooit in Duitsland toevallig in slot Dillenburg verzeild waren geraakt, waar eens zijn wiegje stond. Het zou een perfect afgeronde bedevaart zijn voor een ware Oranjeklant, maar zelf heb ik daar niet zo veel mee.

Er hangt een portret van de moordenaar, Balthasar Gerards, met wie het heel slecht is afgelopen. En ja, hij heeft er wel een hoofd voor. Verder staat er nog een soort rariteitenvitrine met een studie van het hoofd van Willem van Oranje, een medaillon met doodsportret, een geopende ivoren bol met daarin een voorstelling van de moord en een exemplaar van het type pistool waarmee de moord gepleegd is. Niet bepaald een wapen wat je makkelijk verbergt, lijkt mij.

In een andere zaal wordt de tachtigjarige oorlog nog eens in sneltreinvaart uit de doeken gedaan via een indrukwekkende presentatie op een enorm driedelig videoscherm. Heel modern, maar tot m'n verbazing met precies dezelfde onversneden protestante invalshoek als de lessen Vaderlandsche Geschiedenis op mijn lagere school decennia geleden, een school die nog vernoemd was naar een bekende Zwitserse theologische tiran. Alles kwam weer eens voorbij: brandstapels, inquisitie, de edelen, beeldenstorm, Alva, geuzen. Hoe vaak heb ik deze verhalen niet gehoord?

De vier vrouwen van Willem en een klein ruiterstandbeeld.

In deze zaal probeert men een link te leggen tussen Willem en koningshuis nu.

Ik ben dol op oude gebouwen zoals dit. De toiletruimte vond ik bizar. Oeroude plavuizen, veel donker hout, dikke deuren, schuiven, haakjes. Het was er helaas zo krap, dat een foto maken onmogelijk was. Een suppoost keek me achterdochtig na.

Veel Delfts blauw en ander porselein in dit museum. In deze vitrine een allegaartje aan voorbeelden uit de 18e eeuw: een paard, twee bustes, een madonna met kind, een leeuw, eekhoorn en een vogel. Opvallend vond ik het vioolspelende aapje, die volgens de informatietekst veel voorkwamen in de 18e eeuw. Ieder z'n smaak, denk ik dan. Ik herinner me iemand van Marktplaats die ooit informeerde of ik ook "vioolspelende schaapjes" in huis had, voor de collectie van zijn vrouw.

Vaas van Jacoba aardewerk (Delft na 1897), ontworpen door Adolf le Comte (1850-1921). In de vitrine staan nog meer kunstvoorwerpen met het portret van Jacoba van Beieren (1401-1436), nog zo'n icoon uit de oude geschiedenisboekjes. Helaas kan ik nergens terugvinden waarom juist zij in die periode zo vaak in keramiek werd afgebeeld.

Vaas met maraboes, Delft 1898. Ontwerp Theo van Hoytema (1863-1917).

Museum Prinsenhof is een leuk museum waar ik zeker nog een keer terugkom. De oude binnenstad van Delft is sfeervol, iets tussen Leiden en Haarlem in. 

Zucchini

Onze kleine kruiden/moestuin doet het erg goed, daar halen we elke dag wel iets lekkers uit. Vandaag hebben we een prachtige courgette geoogst. Het is sowieso al erg leuk en leerzaam om alles te zien groeien en bloeien in dat tuintje. Mijn vader had geen volkstuin, ik heb niet op een Vrije School gezeten of zo'n hippe stadsschool met een schooltuin, dus voor mij is dit allemaal nieuw. De courgette in kwestie komt uit zo'n mini-moestuinbakje van Albert Heijn, nog van vorig jaar. Eerlijk gezegd verwachtten we er niet zoveel van, maar in vijf, zes weken tijd groeide er een grote plant uit.

Hieronder het hele leven van deze courgette in zeven foto's, van het eerste prille blaadje tot de pastaschotel waarin hij uiteindelijk verwerkt is. De kwaliteit was veel beter dan die van een exemplaar uit de supermarkt. Lekker stevig vruchtvlees en een zoete, nootachtige smaak.

 

Trotse worst

Gisteren had ik het over een Lychee- en hondenvleesfestival in China (hier).

Ik blijf nog even in de vleessector hangen. Deze reclameposter kwam ik tegen bij Albert Heijn. Ik was gefascineerd door de stompzinnigheid ervan: een olijke worst (een vermalen dier in zijn eigen darmen geperst) verklaart trots te zijn op het goede leven van de slachtdieren van AH, want "bijna al het verse varkensvlees van AH krijgt een ster van de Dierenbescherming".

Wat houdt dat precies in, zo'n ster van de Dierenbescherming? Op hun website kijk ik het even na: 20% meer ruimte voor het dier, korter vervoer, niet castreren en maar half ontstaarten. Moet je daar dan trots op zijn? Ik denk dat dit heel normale basiseisen zijn. Nog even en dan is het een pluspunt dat het dier gewoon mag ademhalen. Pas bij drie sterren mogen de dieren ook naar buiten. Maar daar zit Albert Heijn nog heel ver van af. Zij gaan prat op hun ene ster en doen net of hun varkens in een wellnesshotel vertoeven.

Dat hele sterrensysteem van de Dierenbescherming levert ook nog eens extra omzet op! Dat vermelden ze zelf triomfantelijk op hun website. In totaal (dus ook bij AH) steeg de omzet in vleeskeurmerken met maar liefst 240 miljoen euro. Hoeveel varkens zijn dat?

De sterrenvarkens hebben ook recht op "afleiding". Op het filmpje zie ik wat varkens aan een stuk ketting trekken. Volgens de boerin hebben ze plezier en zitten ze "lekker" in hun vel. Des te erger, denk ik dan, dat ze straks omgelegd worden. Want, om Loesje te parafraseren: hoe plezierig het varken ook geleefd had, dood wilde hij niet.

De knuffelfactor

Ik blijf nog even in Chinese sferen.

Vorige maand werd in de Chinese stad Yulin (provincie Guangxi) het jaarlijkse "Lychee- en Hondenvleesfestival" gehouden. In 10 dagen tijd worden er dan zo'n 10.000 honden culinair doorheen gejast. Over het aantal lychees heb ik geen cijfers paraat.

Honden dus. Chinezen eten ongeveer alles wat beweegt, of al een tijdje niet meer beweegt. Ik ken iemand die ooit op een markt in China een consumptiehond vrijkocht en meenam naar Nederland. Een mooi gebaar, dat evenwel ook verkeerd kan aflopen. Jelle Brandt Corstius vertelt in zijn Arctisch Dagboek een anekdote waarin iemand met dezelfde goede bedoeling een kitten aanwijst bij een snackkraam, waarop de niet-begrijpende verkoper het dier pardoes onthoofdt en in de frituur werpt. En de Nederlands/Chinese Sun Li beschrijft in haar boek hoe haar ouders, die een restaurant in Friesland runnen, onder het motto "gratis vlees" argeloze duiven te grazen nemen.

Het Chinese hondenfestival roept internationale weerzin op vanwege de honden aan vleeshaken, verkoop van hondenvlees en het onder erbarmelijke omstandigheden vervoeren. Ik vind deze algemene verontwaardiging getuigen van een enorme schijnheiligheid. Vervang hier het woordje "hond" bijvoorbeeld maar eens door "varken", en ja dan wordt het ineens wel heel normaal allemaal.

Ruik de vette walm die de hele zomer boven Nederland hangt. Hoeveel varkens worden er op een warme zomerdag op de roosters gelegd? Vlees eten als entertainment.

Morgen meer (met een trotse worst van Albert Heijn).

Verboden porselein

Het lijkt mij persoonlijk niet zo comfortabel, maar dit porseleinen voorwerp werd (en wordt) door veel mensen in Azië tijdens de nachtrust gebruikt om het hoofd te ondersteunen. Het object op deze foto is meegegeven in een graf. De bootachtige vorm is een Chinees gelukssymbool en staat voor welvaart.

En ook dit type neksteun is vooral bedoeld als grafgift. 

Deze en nog veel meer kunstvoorwerpen zag ik in museum Prinsenhof in Delft op de expositie Verboden porselein - exclusief voor de keizer. Een mooie collectie 500 jaar oud Ming porselein, die voor het eerst buiten Azië getoond wordt. In de interessante toelichting wordt ook een link gelegd met Delfts Blauw.

In China zijn draken de brengers van geluk. Heeft een draak vijf tenen (zoals op deze vaas uit de 15e eeuw), dan gaat het om een keizerlijke draak. Alleen de Chinese heerser mag deze gebruiken, vandaar het thema van deze tentoonstelling. Een draak met slechts vier tenen is voor prinsen en buitenlandse koningen en het gewone volk moet het met een drietenige draak doen.

Dit is een "ding" (Chinees voor wierookbrander).

Op deze tentoonstelling is ook werk van hedendaagse kunstenaars te zien, bijvoorbeeld  deze porseleinen voorwerpen, Imperial Stacks, die in Jingdezhen gemaakt zijn door Hans van Bentem (1965). Het zijn stapelingen van telkens drie losse objecten, die van samenstelling zouden kunnen veranderen. De sculpturen verwijzen naar symbolen uit de Chinese cultuur.

De tentoonstelling is nog te zien tot 3 september 2017, informatie vind je hier.