Als je je leven saai en niet avontuurlijk genoeg vindt, raad ik je aan: torpedeer je comfortzone en ga eens verhuizen! En dan bedoel ik niet alleen de transfer van A naar B, maar het totáálpakket. De nieuwe woning in orde maken, daarna je spullen verplaatsen en tot slot je oude woning in redelijke staat achterlaten. Op papier een eenvoudig 1-2-3tje, in de praktijk een Jeroen Bosch-achtig drieluik vol ongemakkelijke situaties, duistere kwellingen en rare figuren.
Je huwelijk wordt beproefd en ook je financiële rek. Er staan steigers tegen je huis met steigermuziek van steigerzenders. Instanties doen moeilijk en vage bedrijven proberen je van je geld te scheiden. Er zijn de onvermijdelijke tegenvallers, kleine maar ook behoorlijk grote, en dan meestal op een rij, en je voelt je belandt in een aflevering van Ik vertrek. Je leeft vanuit dozen die je, onnodig, al weken van tevoren hebt ingepakt. Bloggen of lezen is er al helemaal niet bij, daar heb je geen tijd of energie meer voor. Voorlopig lees je alleen nog maar offertes en rekeningen. Een dvd kijken kan nog net, maar die mag vooral niet verontrustend of ingewikkeld zijn. Alles loopt uit, weken worden maanden en uiteindelijk duurt het allemaal veel te lang naar je zin en wil je alleen nog maar zo snel mogelijk je leven terug.
Was het dan alleen maar kommer en kwel? Ach welnee. Je weet waar je het allemaal voor doet natuurlijk, je gaat er flink op vooruit. En de hele reeks indrukken, ervaringen en ontmoetingen kun je (achteraf) ook blikverruimend noemen. De lange, lange queeste die er aan vooraf ging, we hebben zelfs Friesland doorkruist! Al die ZZP-ers die af en aan reden met hun busjes en elkaar allemaal bleken te kennen, de muziekkeuze van de schilder, werken in de tuin, de atypische glaszetter die afgestudeerd theoloog bleek te zijn, onverwachte oplossingen, helpende handen, een forse update van ons netwerk en middenin een verhuisdip ineens L. aan de deur met een doos vol nieuwe boeken (een groter plezier kun je mij niet doen).
Maar hoe opwindend allemaal ook, de eerste 40 jaar blijf ik zitten waar ik zit. Minimaal.
