Calefax Rietkwintet

(foto: Rob Marinissen)

Gezien en gehoord in de Aalmarktzaal in Leiden, het Calefax Rietkwintet met het programma Tonale Spelletjes. Het befaamde Calefax Rietkwintet  bestaat inmiddels 30 jaar, maar ik zag ze voor het eerst live spelen in oktober vorig jaar. Dat was in Naturalis, tijdens de Dag van het Natuurboek, georganiseerd door Vara's Vroege Vogels. De energie en het overduidelijke speelplezier in dat korte optreden zijn mij bijgebleven. En ook hun uitvoering van de begintune van Paulus de Boskabouter, voor mij jeugdsentiment.

Calefax is ontzettend veelzijdig, niets muzikaals is ze eigenlijk te dol. Dat blijkt ook weer uit het programma Tonale Spelletjes, waarin veel ruimte voor de speelse kant van de muziek. Het is leuk om ze aan het werk te zien. De prachtige instrumenten en de heren zelf, vijf krachtige persoonlijkheden die door jarenlange samenwerking tot een samenspel op topniveau zijn gekomen.

Voor de pauze was er o.a. werk van Purcell te beluisteren en een van die muzikale puzzels van J.S. Bach. Daarnaast nog de première van een opmerkelijk stuk van de Amerikaanse componist Ned McGowan, dat hij speciaal voor Calefax schreef. De componist zat in de zaal. Na de pauze een wat langer stuk van Karlheinz Stockhausen: Tierkreis (Dierenriem). Thuis, als achtergrond op de radio, zou ik dit absoluut niet kunnen velen, maar hier in de zaal was het werkelijk een plezier om te beluisteren en vooral ook om te zien. De benadering van Calefax is theaterachtig en ook de belichting speelt een rol. Voor mij een van de hoogtepunten van de avond. Zo zie je maar weer.

De Aalmarktzaal (een soort verlengstuk van de Stadsgehoorzaal)  is een mooie, kleine schouwburgachtige zaal. Tip: boek hier ook van te voren het zogenaamde pauzearrangement. Voor een kleine meerprijs staat er in de pauze een gereserveerd tafeltje voor je klaar, met je consumpties en wat knabbels. Erg leuk en heel praktisch. (Voor ons extra feestelijk, wij kregen dit concert kado).

Als je in de gelegenheid bent om Calefax te zien, moet je dat zeker doen. YouTube staat vol met filmpjes van het kwintet, bijvoorbeeld deze.

Front - Heimat; Tirol im Ersten Weltkrieg

Vandaag precies 100 jaar geleden, op 23 mei 1915, verklaarde Italië de oorlog aan Oostenrijk - Hongarije en daarmee werd ook Tirol een deel van het strijdtoneel van de eerste wereldoorlog.

Als je deze zomer in Innsbruck bent (en dat zou zomaar kunnen als je van bergwandelen houdt) kun je een bezoek brengen aan het Tiroler Landesmuseum Ferdinandeum. Onder de titel Front - Heimat is daar een tentoonstelling ingericht over het alledaagse leven in Tirol van zowel soldaten als burgerbevolking tijdens de eerste wereldoorlog. De veelzijdige expositie belicht sociaal historische, economische en culturele aspecten en laat zien welke daarvan speciaal voor Tirol kenmerkend zijn. Te zien zijn o.a. foto's, documenten, uitrustingsstukken, curiosa en werk van kunstenaars als Alfons Walde en Oskar Kokoschka.

De tentoonstelling is nog te zien tot 1 november 2015. Informatie vind je hier.

Na de eerste wereldoorlog is Tirol opgedeeld, twee provincies zijn door Italië geannexeerd. Dit is nog steeds een pijnpunt.

Voor de Italiaanse kant van het verhaal kun je naar het Museo Storico Italiano Della Guerra in Rovereto. Zie hier.  Ook aan deze zijde was de brave burger zwaar de klos. Jongemannen, afkomstig uit de katholieke boerenbevolking werden ingezet als kanonnenvoer. In de zware strijd in het hooggebergte waren zij jarenlang vrijwel kansloos. Martin Michael Driessen schreef er een indrukwekkend verhaal over (hier).

Een lezenswaardig artikel van National Geographic Italië over Guerra Bianca (de witte oorlog), de strijd die Italiaanse en Oostenrijkse troepen tot op 3500 meter hoogte en bij temperaturen tot -30 graden Celsius uitvochten in de Dolomieten, vind je hier.

Uitgevlogen

Dit jonge musje, duidelijk uit het nest gevallen, vonden we vanmorgen in de box van Apollo.
Dat klinkt dramatischer dan het was, want de alerte ouders vlogen af- en aan om hun kind van voedsel te voorzien en te proberen om hem/haar, bij wijze van spoedcursus vliegen, aan het fladderen te krijgen. Dat laatste was toch "te hoog" gegrepen, want het musje was er helemaal klaar mee en keek behoorlijk boos de stal in. Althans, dat was onze interpretatie van deze kleine soap.

Intussen moest het vogeltje wel verplaatst worden, want Apollo is een lieverd maar weegt toch ruim 500 kilo en die moet je niet per ongeluk bovenop je krijgen. Uiteindelijk is het musje, onder de hopelijk goedkeurende blik van de ouders, verhuisd naar de lege box tegenover die van Apollo.

Meer mussen? Kijk hier.

Reintje

In de duinen tussen Katwijk en Wassenaar zag ik gisteren mijn eerste vos van dit jaar. Ik was van de fiets gestapt om een praatje te maken met een bekende en het vosje kwam er gewoon gezellig even bij staan, je weet tenslotte maar nooit of er iets te snaaien valt. Toen dat niet het geval bleek te zijn, vervolgde hij zijn weg langs het schelpenpad. Passerende wielrenners (die helaas weer massaal onder hun tegel vandaan komen) maakten boze sisgeluiden naar de vos, en eentje riep dat hij maar kippen moest gaan vangen. Racefietsers en vossen, vrienden zullen het wel nooit worden.

Boekenfiets

Carlito

Carlito at the end of the rainbow.

Boudewijn de Groot: Achter glas

Vorige maand werd ik aangenaam verrast door de release van een gloednieuw album van niemand minder dan Boudewijn de Groot. Het was fijn om de herkenbare en vertrouwde stem uit mijn jeugd weer te horen, nu met nieuw materiaal. Achter glas is zijn eerste cd in acht jaar, een prachtalbum met liedjes die je raken, zeldzaam mooi soms en poëtisch. En dit alles in een keurig Nederlands, zoals je dat eigenlijk niet vaak meer hoort.

Boudewijn de Groot (70) was altijd al bijzonder nostalgisch ingesteld, maar lijkt nu helemaal in een terugblikfase beland. Relaties die er niet meer zijn, afscheid, weemoed en gemis, het album staat er vol mee. Het is de schrijnende onbereikbaarheid van het verleden ("achter glas"), ontroerend maar zonder goedkoop sentiment. Bijvoorbeeld in het lied over zijn moeder die hij niet gekend heeft. Zij kwam om in een Jappenkamp.

Als een van de inspiratiebronnen voor dit album noemt hij (heel verrassend) de 50 Words for Snow cd van Kate Bush, een van mijn favorieten. Deze invloed hoor ik vooral terug in het fragiele laatste nummer, Portret.

In 2016 gaat Boudewijn de Groot toeren met Hennie Vrienten en George Kooymans. Dat is iets om naar uit te kijken. Zijn oude repertoire zal De Groot niet meer zingen, daar is hij na zo'n vijftig jaar wel klaar mee. En hoewel ik ze niet vergeten ben, zal ik de oude klassiekers totaal niet missen. Voorlopig heb ik genoeg aan Achter glas.  ★★★★★

De katten van Naturalis

De katten van Naturalis zoeken voortdurend hun grenzen op. Bijvoorbeeld deze waaghals op de balustrade tussen mara en tijger. Maar de grootste waaghals is natuurlijk de muis die hier snel nog even poseert met zijn stukje kaas.

Martin Lodewijk en de laatste pagina

Agent 327 vind ik met afstand de beste Nederlandse strip, en dat al decennia lang. Het is eigenlijk de enige reeks die ik nog 'bijhoud' en koop. Dat was de afgelopen jaren wel erg gemakkelijk, want sinds 2005 was er geen nieuw album meer uitgebracht. Schrijver/tekenaar Martin Lodewijk (1939) worstelde 10 jaar lang met een writer's block, maar wist uiteindelijk toch het verhaal De Daddy Vinci Code succesvol af te ronden. Vorige maand verscheen dit album en ter gelegenheid daarvan werd in Het uur van de wolf een portret van de sympathieke Rotterdamse stripauteur uitgezonden onder de titel Martin Lodewijk en de laatste pagina. Hierin komen onder anderen ook zijn collega's Jan Kruis (Jan, Jans en de kinderen) en Dick Matena aan het woord. Op dit moment wordt nog aan een lange animatiefilm met Agent 327 gewerkt, die in 2017 zal uitkomen.

Het portret van Martin Lodewijk (ook leuk voor niet-stripliefhebbers) kun je hier terugzien.

Tafelkip

Gezien in zaal Live Science van Naturalis. Deze afgedwaalde scharrelkip ondersteunt de medewerkers van de Glasstraat bij het digitaliseren van de collectie.