Problemen met Blogger en Google

Sinds enige tijd ondervind ik problemen bij het beheren van mijn Bloggeraccount. Kleine ongemakken, bijvoorbeeld bij het uploaden van foto's of het al dan niet genoemd worden van mijn nieuwe blogs in de rankinglists. Vervelend, maar okay, Blogger is natuurlijk gratis en er is dat Nederlandse spreekwoord over het gegeven paard...

Nu heb ik laatst gemerkt dat er ook veranderingen hebben plaatsgevonden bij de Google zoekmachine. Naar het schijnt is er een paar weken geleden een update geweest die bepalend was voor het algoritme, de wijze waarop een zoekresultaat tot stand komt.

Waarschijnlijk heeft dit op de een of andere manier nadelig uitgepakt voor mijn blog. Afzonderlijke stukjes en artikelen daarvan zijn nauwelijks nog te googelen. Bepaalde trefwoorden en afbeeldingen zijn zelfs helemaal verdwenen. Potentiële lezers kunnen je op deze manier nooit vinden.

Ik moet zeggen dat mijn plezier in het bloggen hierdoor een flinke deuk heeft opgelopen. Het schrijven is ontzettend leuk, maar vervolgens ook gelezen worden is natuurlijk nog leuker. Bij de Google productforums is niets over dit probleem te vinden, toch kan ik mij niet voorstellen dat ik hiermee de enige ben. Zijn er misschien medebloggers met soortgelijke ervaringen, tips, oplossingen wellicht?

Egoprothese

Ik vind het altijd lollig als ik op een (voor mij) nieuw woord stuit. Horrorbroodjes en snorvliegen. En laatst nog waterbom, zijnde een grote concentratie van regen die in korte tijd naar beneden valt. Vooral de Telegraaf heeft nogal eens een handje van dit soort overdrijvingen. Laatst, tijdens een koffiepauze, viel het woord egoprothese. Erg grappig. Bedoeld werden: auto's, uniformen, wapens en grote honden. Ik moet toegeven, allemaal mannendingen. Ik denk dat het uit het Duits komt en misschien is het zelfs wel een 'serieuze' term in de psychologie?

Top of the Lake

Volgend jaar zendt de VPRO de BBC dramaserie Top of the Lake uit. Gelukkig hoefde ik zo lang niet te wachten. De serie is al enige tijd in zo'n prima DVD boxje te krijgen en ik vind het een absolute aanrader. Het heeft raakvlakken met The Killing, Twin Peaks en de boeken van Stieg Larsson.

De zes afleveringen vormen samen eigenlijk een lange film die zes uur duurt. Toch kwam ik dit keer niet in de verleiding om eens een aantal afleveringen achter elkaar te kijken. Een per keer was voor mij ruim voldoende, gezien de hoeveelheid narigheid en pijnlijk menselijk drama die je op je bordje krijgt.

Politieagente Robin Griffin, prachtig gespeeld door Elisabeth Moss, bekend van Mad Men, onderzoekt de verdwijning van een twaalfjarig meisje dat ook nog eens zwanger is. Er volgt een hele reeks onverkwikkelijkheden, onder andere met een nogal aanwezige Peter Mullan als de zeer overtuigende slechterik Matt Mitcham. Verder is er eigenlijk in de hele serie niet één man te bekennen die deugt. Maar dat kun je natuurlijk verwachten als je weet dat het verhaal geschreven en geregisseerd is door Jane Campion, vooral bekend van The Piano (1993). Thema's zijn onderdrukking en seksuele uitbuiting.

De locatie van dit psychologisch drama is een klein dorp, ergens in Nieuw Zeeland. Het landschap, in films als LOTR voornamelijk mooi, komt hier over als wild, dreigend en overweldigend. De kleine gemeenschap die hier leeft heeft haar geheimen, het verleden is duister.

Is het dan alleen maar narigheid in dit verhaal? Nee, er valt ook genoeg te lachen. Bijvoorbeeld om een aantal getroebleerde vrouwen, die er in een kamp zijn neergestreken. Zij hebben zo hun eigenaardigheden. Hoewel die, natuurlijk, allemaal zijn veroorzaakt door de foute mannen in hun leven. Hun goeroe is GJ, gespeeld door Holly Hunter, en gebaseerd op Krishnamurti, een goede kennis van Campion. Deze GJ zie ik als een soort tegenhanger van Matt Mitcham, er zijn letterlijk twee kampen, de goeden en de slechten, de vrouwen en de mannen, op een stuk terrein dat Paradise heet. Hoeveel symboliek wil je hebben?

Ik zal niks meer verklappen over het verhaal dan dat het buitengewoon spannend is, zeker naar het einde toe. Het slot vond ik niet geheel verrassend, maar toch zat ik op het puntje van mijn stoel.

Dr. Oetker

Het is natuurlijk weinig politiek-correct, maar ik kan er niets aan doen, deze kop over de puddingspecialist werkte toch wel op mijn lachspieren.

Zo heerlijk rustig...

De werkzaamheden voor de kustversterking bij Katwijk zijn in volle gang. Het strand oogt als een slagveld. Er ligt een schip uit Denemarken vlak voor de kust dat de zandsuppletie verzorgd, dit zand wordt op het strand gespoten. Daarboven en omheen grote zwermen meeuwen, ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Ze hebben nu min of meer het strand terugveroverd, nadat ze uit het dorp zijn verjaagd door de inzet van roofvogels. Ik vraag me af of er nog mooie vondsten gedaan kunnen worden in dit opgespoten zand, botten van mammoeten en ijstijddieren, zoals dat bij de Zandmotor het geval is. Vanaf de Boulevard wordt alles gadegeslagen door een groot aantal toeschouwers. Een samenscholing van voornamelijk mannen van zekere leeftijd. Commentaar is er niet tekort. Het volk murmureert. Grootste pijnpunt schijnt te zijn dat er hier (ook) een parkeergarage komt. De woorden kustverdediging of noodzakelijk hoor ik nauwelijks. Het wil er kennelijk niet in dat hier het nuttige met het nuttige verenigd wordt. Nee, aangenaam vind ik het zelf ook niet. Ik baal stevig dat ik de hele herfst en winter niet het strand op kan om eens lekker uit te waaien.

De parkeergarage zal vast goed gevuld gaan worden.

In Katwijk wijzen alle neuzen dezelfde kant op.

Ver-assing

Gezien bij de catering, in de Dino Kidsbox een Dino ei met verassing.

Wat deze ver-assing inhoudt is mij onbekend, maar ik moest gelijk denken aan het Bommelverhaal over De Zwelbast.

"Foei Zwelgje!"

Het graf van Stravinsky

Isola di San Michele

Als je in Venetië de enorme drukte van de stad even wilt ontvluchten is een bezoekje aan het begrafeniseiland San Michele een goed idee. Op slechts een paar minuten varen van de noordelijke wijk Cannaregio vind je deze bijzondere plek van serene rust. Je kunt hier prettig wandelen langs de tuinen en de graven, zonder veel mensen tegen te komen. Ook tijdens ons bezoek troffen wij hier slechts een handjevol bezoekers. Laat je niet misleiden door de afgeladen vaporetto met toeristen. Die zijn namelijk allemaal op weg naar het eilandje Murano, iets verderop, dat beroemd is om haar glassouvenirs.

Het Isola di San Michele is niet zo groot, minder dan 500 meter lang zelfs, maar dat merk je eigenlijk niet als je er bent. Er zijn hier verschillende soorten begraafplaatsen. Allereerst de hoge, witmarmeren muren waarin de overledenen  in rijen boven en naast elkaar worden bijgezet. Alles netjes gedecoreerd met boeketten nepbloemen en kleine foto's.

Deze oude mevrouw versiert een graf met stukjes glas. Met haar boodschappentas stapte ze van dezelfde vaporetto als wij. Kennelijk komt ze hier vaak en doet ze telkens een stukje.

Vanwege het ruimtegebrek is er alleen nog een plekje in de grond te verwerven als je rijk en/of belangrijk bent geweest. En bovenal Venetiaan natuurlijk. Alleen bij zeer hoge uitzondering wordt er een niet-Venetiaan begraven. Deze eer viel onder anderen ten deel aan de Amerikaanse dichter Ezra Pound en de Russische schrijver Joseph Brodsky.

Er zijn grasvelden, omringd door hoge cypressen, met keurig bijgehouden graven, veelal opgefleurd met (kunst)bloemen. Andere delen van het eilandje bieden ruimte aan de graven, monumenten eigenlijk, van de allerrijkste families. Deze kunnen erg pompeus zijn, met forse beeldengroepen, zuilen en allerlei symboliek.

Een rijke familie die zich als beeldengroep liet vereeuwigen.

Het graf van Igor Stravinsky en zijn tweede vrouw Vera de Bosset ontdekten wij per toeval tijdens onze wandeling, en ik vroeg mij af hoe deze belangrijke componist (1882-1971) hier zo terecht gekomen is. Geboren in Rusland, genationaliseerd tot Fransman, overleden als Amerikaan en nu dus begraven in Italië.

Steentjes, bloemen en briefjes op de graven van Igor en Vera Stravinsky.

Dat zat zo. Stravinsky is overleden in New York, maar het was zijn wens om in Venetië begraven te worden naast zijn oude vriend Diaghilev. Dat is (bijna) gelukt, hij ligt nu 11 graven links van Diaghilevs graf.

Het graf van Diaghilev.

De Russische impresario en artistiek leider van een ballet, Sergej Diaghilev (1872-1929) was in feite de ontdekker van Stravinsky. Hij was betrokken bij een hele reeks grote werken en Diaghilevs opdrachten betekenden voor Stravinsky de definitieve doorbraak. Stravinsky was dan ook diep geraakt door zijn overlijden.

Daarnaast had Stravinsky nog een speciale band met Venetië, dat hij tijdens zijn leven vaak bezocht. Veel van zijn werken beleefden hier hun première en in 1954 componeerde hij zelfs speciaal een cantate die werd opgedragen aan de stad en zijn beschermheilige Marcus.

Stravinsky's uitvaartdienst werd gehouden in de 14e eeuwse Santi Giovanni e Paolo kerk (San Zanipolo). Er werd muziek ten gehore gebracht van Scarlatti, Gabrieli en natuurlijk van Stravinsky zelf.

Op de achtergrond de San Zanipolokerk.

Ondanks het ruimtegebrek mogen de overblijfselen van Stravinsky en Diaghilev hier blijven liggen. Zij hebben speciale dispensatie. Vele anderen worden na een aantal jaren geruimd, hun skeletten gaan dan naar Sant' Ariano, een speciaal beendereiland elders in de lagune.

Hundertwasser

Om deze herfst nog wat extra op te leuken bezochten wij de expositie met vroege werken van Hundertwasser in het Cobra Museum in Amstelveen. Op deze doordeweekse dag in het museum veel grijze dames en pensionado's. Er klinkt zacht Japanse muziek.

Het werk van de Oostenrijkse kunstenaar Friedensreich Hundertwasser (pseudoniem van Friedrich Stowasser, 1928-2000) kenmerkt zich door intense kleuren, mandala-achtige composities, een fascinatie voor spiralen en vooral het ontbreken van de rechte lijn.

Zijn motto "de rechte lijn is goddeloos" is dan ook de titel van deze tentoonstelling. Het is overigens nogal potsierlijk om deze uitspraak zo breeduit op het tamelijk strak uitgevoerde Cobra Museum te zien prijken. Dit gebouw, het plein waaraan het grenst, ja eigenlijk héél grauw Amstelveen verbeeldt zo ongeveer alles wat Hundertwasser verfoeide en waar hij zijn leven lang actief tegen gestreden heeft. Hij was er vast van overtuigd dat rechte lijnen in de waarste (organische) betekenis van het woord ongezond zijn. Dat komt vooral ook tot uiting in de Gaudi-achtige utopische gebouwen die hij ontworpen heeft.

Kleurige vrolijkheid en enorme diepgang gaan hand in hand. Er zijn duidelijke invloeden uit het Boeddhisme, Taoïsme en de gedachtenwereld van Jung en Freud te bespeuren. Hundertwasser heeft in zijn leven veel gereisd, onder andere door Japan, en is, typerend wellicht voor hem, uiteindelijk overleden op de Queen Elisabeth II in de Stille Oceaan.

Hundertwasser hangt hier nu dan wel in het Cobra Museum voor Moderne Kunst, eigenlijk is hij nog een kind van de Jugendstilperiode. Zijn werk is daar een uitloper van. Hoewel twee generaties jonger dan de bekende Weense Jugendstilkunstenaars en ondanks de grote verschillen met zijn werk, is er onmiskenbaar een zekere verwantschap.

Het is telkens weer verrassend welk materiaal, welke techniek hij nu weer gebruikt heeft. Vooral als je met je neus bovenop een schilderij staat. Je ziet merkwaardige randen en vouwen, soms lijkt het schilderij uit twee delen te bestaan. Deze langwerpige vouwen zijn te verklaren. Hundertwasser hield niet van ateliers en had de gewoonte om overal, zelfs in de trein, te werken. De grote stukken pakpapier waarop hij schilderde vouwde hij dan telkens om. Uiteindelijk werd het op een doek geplakt.

Erg leuk is bijvoorbeeld ook dit voetbalveld. De gezichten van de spelers en de toeschouwers zijn allemaal uitgebeeld in aparte vakjes en er gebeurt van alles op het veld. De tribunes steken uit boven het schilderij, als bij een bouwplaat. Het is haast zoals een enthousiast kind iets dergelijks zou maken.

Opgewekt en opgeladen door het werk van deze eigenzinnige kunstenaar keerden we huiswaarts. Aanrader!